Κατά το Μεσαίωνα,η φιλιπέντουλα αποτελούσε ευρέως διαδεδομένο και δημοφιλές βότανο, που χρησιμοποιούταν στον αρωματισμό του υδρόμελου. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε σε γάμους και συγκεκριμένα στο στολισμό του ζευγαριού, της εκκλησίας και του δρόμου προς αυτή.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, απομονώθηκε το σαλικυλικό οξύ από τα συστατικά του φυτού και χρησιμοποιήθηκε για την παρασκευή ασπιρίνης.
Βασικές θεραπευτικές ιδιότητες:
Ως έγχυμα, με χρήση των επίγειων τμημάτων της, είναι παυσίπονο και στυπτικό φάρμακο, που συστήνεται για τα συμπτώματα του κρυολογήματος, τον πυρετό, τη διάρροια, τις στομαχικές διαταραχές και ακόμη τους ρευματισμούς και την αρθρίτι-δα. Λειτουργεί μαλακτικά στην περίπτωση νεφρολιθιάσεων και συσσωρεύσεων στις αρτηρίες. Πλύσεις των ματιών με (κρύο) έγχυμα ανακουφίζουν από επιπεφυκίτιδα και άλλες οφθαλμικές παθήσεις.
Ως αφέψημα, με χρήση των επίγειων τμημάτων της, ρίχνει τον πυρετό, ανακουφίζει από πόνους γρίπης, διάρροια και πονοκέφαλο. Επιθέματα δροσερού αφεψήματος στο δέρμα δρουν ανακουφιστικά και αντισηπτικά.
Επισήμανση: Να μη χρησιμοποιείται από άτομα αλλεργικά στην ασπιρίνη.
Από το "Αλφαβητάρι των Βοτάνων", εκδ. Κομνηνός
