Λυκίσκος (Humulus lupulus)
Άλλες ονομασίες: Ζυθοβότανο, Αγριόκλημα, Χούμελη.
Πού βρίσκεται: Είναι ιθαγενές φυτό της Ευρώπης, που φύεται πλάι σε φράχτες και σε εδάφη άγονα και ακαλλιέργητα. Στην Ελλάδα το συναντούμε ως αυτοφυές στη Μακεδονία, ενώ καλλιεργείται σε πολλές ακόμα περιοχές της χώρας.
Πότε συλλέγεται: Στις αρχές του φθινοπώρου.
Γεύση: Πικρή και κάπως δριμεία.
Ιδιαιτερότητα: Πρόκειται για είδος συγγενές με τη Μαριχουάνα, που, όταν καταναλώνεται σε μεγάλες δόσεις, είναι ναρκωτικό. Αυτό για το οποίο είναι δημοφιλής ο λυκίσκος είναι η καθοριστική συμβολή του στην παρασκευή της μπύρας. Μάλιστα, για το σκοπό αυτό καλλιεργείται από τον 11ο αιώνα.
Βασικές θεραπευτικές ιδιότητες
Ως έγχυμα, με χρήση των κώνων του, είναι αντισπασμωδικό, ηρεμιστικό, κατασταλτικό του άγχους και της νευρικής έντασης. Η αποτελεσματικότητά του δεν περιορίζεται στις περιπτώσεις αϋπνίας, αλλά επεκτείνεται και σε άτομα πάσχοντα από ανορεξία, δυσπεψία, ορισμένες μορφές άσθματος, ακόμη και δυσμηνόρροια. Πλύσεις με το έγχυμα συμβάλλουν καθοριστικά στην αντιμετώπιση χρόνιων ελκών, πληγών και διαφόρων δερματοπαθειών.
Ως έμβρεγμα από τα φύλλα και τα λουλούδια του είναι διουρητικό και χωνευτικό, κατάλληλο για την τόνωση και υποστήριξη της εύρυθμης λειτουργίας του νευρικού και κυκλοφορικού συστήματος.
Περιγραφή
Πολυετές, αναρριχώμενο, ψηλό φυτό, που μπορεί να φτάσει τα 7 μέτρα.
Υπάρχει θηλυκός και αρσενικός λυκίσκος.
Άνθη: Τα θηλυκά ονομάζονται και κώνοι ή στρόβιλοι και είναι κιτρινωπά.
Βλαστός: Κοίλος στο εσωτερικό του τμήμα.
Φύλλα: Σύνθετα, οδοντωτά.
Επισήμανση
Να αποφεύγεται η κατανάλωσή του από άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη και γενικότερα η χρήση του να ακολουθεί τη συνιστώμενη δοσολογία. Η επαφή του δέρματος με το ζωντανό φυτό είναι πιθανό να αποτελέσει αιτία εμφάνισης δερματίτιδας.
Tip
Τοποθετείστε μέσα στο μαξιλάρι ένα σακουλάκι με κώνους λυκίσκου και ο ύπνος που δε θα αργήσει να έρθει, θα είναι γλυκός.
